Hayvanlar bizim dostumuzdur. Bizler nasıl ki bu dünyada isek onlar da bizimle beraber burada yaşıyorlar. Daha doğrusu yaşamaya çalışıyorlar. Her insan farklıdır. Bizler farklılıklarımızla birbirimizi kabul etmiş bireyleriz. Bunca sıkıntı ve acıya rağmen yine de birbirimize kucak açabiliyorsak bunu hayvanlara karşı neden yapamayalım?

Bazı insanlar hayvanları sevmiyor. Olabilir. Kimse kimseyi, hayvanı ya da başka herhangi bir şeyi sevmiyor olabilir. Ancak sevmemeleri, onlara zarar verebilecekleri anlamına da gelmiyor. Son zamanlarda dikkatinizi çekti mi bilmem ama sokak hayvanları onları sevmeye yanaştığınız zaman sizden korkar duruma geldi. Peki, kim bunun sorumlusu? Nasıl ki bu dünyada yaşamak bizim hakkımızsa onların da hakkı.

Hayvanlara karşı olan şiddete bir dur demeliyiz!

Onların bizim gibi koruyucuları yok. Bazı haklar var. Ancak bunlar sözde kalmaktan öteye geçmiyor ne yazık ki. Hayvanlara şiddet uygulayanları uyarmalıyız. Hatta gerekiyorsa ilgili kurumlara şikâyet dahi etmeliyiz.

Yardıma muhtaç hayvanlara elimizden geldiği kadar destek olmalıyız…

Yaralı bir hayvan gördüğümüzde onu veterinere götürüp tedavi ettirmek ne hayatımızdan çok önemli bir zamanı çalar ne de cebimizden çok fazla para çıkartır. İmkânınız varsa yardımcı olun. Her gün sokaklarda dövülen, trafik canavarlarının araçlarının altında ezilen ve geriye dönüp bir bakılmayan yüzlercesi var. Buna kayıtsız kalmamalıyız.

Bir hayvanı sahiplenmek güzel bir şey olsa da bakamayınca sokağa atmak kadar kötü bir şey yoktur.

Lütfen bakamayacağınız hayvanı evinize de almayın. Bizler yokmuş gibi davransak da onların da duyguları var. Bir hevesle sahiplendiğimiz kediyi veya köpeği sıkılıp ya da bakamayacağını anlayıp öylece sokağa atmaktan vazgeçmeliyiz artık. Bakamadığınıza karar verdiğiniz anda hiç değilse bir barınağa verin. En azından sokakta kalmazlar. Çünkü insana bile zar zor değer veren insanlığımız, o masum hayvanları bir hiç gibi görüyor.